poniedziałek, 23 stycznia 2012

Kilka słów o dialekcie małopolskim


„Gwara koncertem ku sercu płynie
obyczajami ludowej przeszłości.
W humorze góralskim od wieków
triumf dobra nad głupotą, złością.
Spod Żywca góralską nutę
sączy się ciepło serdeczne
uśmiech prowadzi groniami
co jak ta gwara- są wieczne(…)”

Maria Karpowicz – Woźniak
„Gwarowe opowieści”


 Dzisiaj opowiemy wam o dialekcie małopolskim. Na początek zachęcamy do zapoznania się z definicją i zasadami rządzącymi tym dialektem :) 

 Dialekt małopolski  należy do dialektów języka polskiego, którym posługują się mieszkańcy Małopolski.  Nie jest on jednakowy w całym regionie. Dialekt ten, według uczonego Pola posiada trzy odmiany: lubelski, sandomierski oraz czerwono-ruski, który występuje również pod inną nazwą, a mianowicie dialekt sanocki. Jest to dialekt, uważany przez autora tego stwierdzenia za najmocniej urozmaicony i najbardziej ciekawy.

 Zasięg występowania
Granice zasięgu dialektu małopolskiego obejmują w przybliżeniu obszar południowo-wschodniej i środkowej części Polski od środkowego biegu Pilicy i Wieprza aż po Karpaty. Podstawę dialektu małopolskiego stanowiło dawne skupisko etniczno-językowe plemienia Wiślan w dorzeczu górnej Wisły między Podgórzem Karpackim, Górami Świętokrzyskimi i Puszczą Sandomierską.

Granice zasięgu dialektu małopolskiego (źródło: http://pl.wikipedia.org/)


 Rodzaje gwar małopolskich
 Poza dialektem używanym przez inteligencję, wśród mieszkańców regionu, a zwłaszcza jego południowej części, występują liczne gwary, które różnią się od ogólnonarodowego języka nie tylko wymową, ale i słownictwem. Najbardziej popularne gwary Małopolski to:
  • gwara krakowska
  • gwara podhalańska
  • gwara sądecka
  • gwara zagłębiowska
  • gwara żywiecka
  • gwara kielecka zwana również świętokrzyską


 Cechy charakterystyczne:
1. Mazurzenie (wymowa "s", "c", "z", "dz" zamiast "cz", "rz", "dż" np. zona, cas, syć)
2. Charakterystyczna, nosowa wymowa "ą" i "ę", wymowa końcówki "-enka", jak w "ręka" (np.   [paɲεŋka])
3. Akcent wyrazowy inicjalny, przesunięcie akcentu w wołaczu na ostatnią sylabę, częste używanie partykuły "że" w trybie rozkazującym (weźże, idźże, zróbże, podajże, cicho-że, cicho-żesz bądź)
4. Charakterystyczny zaśpiew w mowie potocznej 
5. Fonetyka wyrazowa ubezdźwięczniająca np. piez mały
6. Przejście wygłosowego "ch" w "k" np. na nogak
7. Używanie końcówki "-ta" w drugiej osobie liczby mnogiej np. pijta

źrodła: 

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz